என் சின்ன வயசில் இருந்தே என் அத்தைதான் என்னை வளர்த்து வராங்க. ஏதோ ஒரு காரணத்துக்காக என் அம்மா அப்பா என்னை என் அத்தை வீட்டிலே விட்டுட்டாங்க. நானும் அது பத்தி கவலைப் படுவதில்லை. ஆனா என்னாலே சின்ன வயசிலே இருந்து மாத்த முடியாத பயம் ஒன்னே ஒன்னு இருக்கு. அது இடி இடிச்சா ரொம்ப பயப்படுவேன். நான் பள்ளிக்kooட இறுதி ஆண்டிலே இருக்கும்போது ஒரு நாள் நடந்த சம்பவம் என்னோட வாழ்கையை மாத்திருச்su. ஒரு நாள் இப்படித்தான் நைட்லே இடி இடிச்சதும் பயத்திலே அத்தையோட பெட்ரூமுக்குள்ளே போய் பெட்லே ஏறி அத்தையை ஒட்டிக் கட்டிப் பிடிச்su படுத்துட்டேன்.
என்னை கொஞ்ச நேரம் அவங்க அரவணைப்puலே வைச்suகிட்டாங்க. பயத்திலே அத்தையோட சேர்ந்தாப்போல இறுக்கி கட்டிப் பிடிச்su படுத்துட்டேன். அத்தையோட கத கதப்பிலே என் பயம் கொஞ்சம் கொஞ்சமா தெளிய ஆரம்பிச்சது. இது மாதிரி இடி இடிக்கும்போதெல்லாம் இப்படி அத்தையை கட்டிபிடிச்suக்கிட்டுதான் தூங்குவேன். ஒரு நாள் இது போல பயங்கரமான இடி இடிச்சது. நான் எப்பவும் போல என் அத்தையோட பேட்ரூமிலே போய் அத்தையை கட்டிப் பிடிச்suட்டு தூங்க ஆரம்பிச்சேன். அந்த இடி வீட்டோட அஸ்திவாரத்தையே அசைக்கிற அளவுக்கு பயங்கரமான இடியா இருந்தது. நான் ரொம்ப ரொம்ப பயந்து போனேன். அத்தை வழக்கம் போல என்னை கட்டிப் பிடிச்su ஆறுதல் படுத்தினாங்க.அன்னைக்கு என் மாமாவும் என்னை ஆறுதல் படுத்தினார்.
