சூரியன் சுள்ளென சுட்டெரித்து கொண்டிருந்த மே மாத மதிய நேரம். “ஏப்ரல் மேயிலே பசுமையே இல்லை..” என்ற பாடல் வரிகளுக்கேற்ப பேருந்து நிலையமே காய்ந்து கிடந்தது. என்ன பண்றது அடிக்கிற வெயிலுக்கு யாருமே வீட்டை விட்டு வெளியே வர விரும்பவே மாட்டார்கள் என்னை போன்ற வயசு பையன்களை தவிர. அடடா நான் யாரென்றே சொல்லவில்லையே. இதோ சொல்லிடுறேன்.
என் பெயர் கண்ணன். வயசு ஐயையோ அத சொல்ல கூடாதுன்னு சொல்வாங்களே, பரவாயில்ல நான் சொல்றேன். 25. இன்னமும் பிரமச்சாரிதான். ஆனா படிக்கும் காலத்திலேயே காமம் சம்பந்த பட்ட விசயங்களில் மன்மதன் ஆகி பாஸ் ஆகி விட்டேன். படித்து முடித்து இதோ வேலை தேடும் படலத்தில் இருக்கிறேன். என்னடா ரொம்ப ரம்பம் போடுற, மேட்டர்க்கு வாடா என்று நீங்கள் புலம்புவது என் காதில் விழுகிறது. வந்துடுறேன், உங்க அவசரம் புரியுது.
என்னுடன் படித்த என் நண்பன் கோபாலனை பார்ப்பதற்காக, அவன் வீட்டுக்கு செல்ல இதோ சிம்மக்கல் நிறுத்தத்தில் நிற்கிறேன். பஸ் ஒன்றும் வருவதாய் இல்லை. சைட் அடிக்க பெண்களும் இல்லை. பாழா போன வெயிலை திட்டி கொண்டே சற்று நேரம் இருக்கையில் அமர்ந்து கண்ணை மூடினேன்.
திடீரென ஒரு பெண் குரல் புதூர் செல்லும் பஸ் பற்றி விசாரித்தது. பெண் என்றால் பேயே இறங்கும். நான் மட்டும் விதி விலக்கா என்ன. நானும் புதூருக்கு செல்ல வேண்டியிருந்ததால் கண்ணை திறந்து பார்த்தேன். வாழ்க்கையே வெறுத்து போய் விட்டது. இருந்து இருந்து இதானா என்ற வேதனையில் பஸ் வருகிறதா என்று அடுத்த பக்கம் திரும்பி பார்த்தேன். கோடை மழை பெய்த சுகம் எனக்கு. நந்தவனத்தில் இளைப்பாருகிறோமோ என்ற நெருடல் எனக்கு.
அங்கே ஒரு கவிதை கன்னியாய் நின்று கொண்டிருந்தது. பால் வடியும் முகம். இருந்தாலும் அதில் பால் குடிக்க முடியாது. வானத்து வர்ண வில்லாக புருவம். கூர்மையாக கூர் தீட்டிய பென்சில் போன்ற மூக்கு. அப்படியே சப்பி சுவைக்கலாம் போன்ற உதடுகள். வெண்மைக்கு இலக்கணம் சொல்லும் பற்கள். வெண்சங்கு கழுத்து.
“சற்றே நிமிர்ந்தேன் தலை சுற்றி போனேன்” என்ற பாடல் வரிகளுக்கேற்ப பிரம்மன் இவளை படைக்கும் போது மிகுந்த மகிழ்ச்சியாக இருந்தானோ என்று சொல்லும் நிலையில் அவள் முலைகள். எப்படியும் 36 சைசுக்கு மேல் இருக்கும். பிறகு சரியாக அளந்து சொல்கிறேன். எப்போது தங்களுக்கு விடுதலை கிடைக்கும் என வெளியே வர துடித்துக் கொண்டிருந்தன அந்த மலைகள்.
செதுக்கி வைத்தது போன்ற இடை. இதுதான் கொடியிடையோ, புலவனின் வார்த்தைகளை நேரில் காணும் வாய்ப்பு. இவ்வளவு சொன்ன பிறகு அவள் எவ்வளவு அழகு என்பதை நான் சொல்லி தெரிய வேண்டியதில்லை. நீங்களே கற்பனை செய்திருப்பீர்கள்.
இருந்தாலும் இன்னும் ஒன்றை நான் சொல்ல வேண்டும். நீங்களும் ஆவலோடு இருப்பீர்கள். அதுதான் அவளின் குண்டி. நானே பார்க்க முடியவில்லை. அவள் நான் நிற்கும் திசை நோக்கி முகம் காட்டி கொண்டிருந்தாள். தற்செயலாக பஸ் வருகிறதா என்று அவள் திரும்ப சூத்து தரிசனம் எனக்கு. அழகிய ஒரு தம்புராவை வைத்தது போல செதுக்கி எடுக்கப்பட்ட அற்புதமான குண்டி. போதும் இவ்வளவு வர்ணனைகளும் அவளை பற்றி.
இந்த பேரழகை விட்டு விட்டா நாம் செல்ல வேண்டும். வாழ்நாளில் செய்த புண்ணியங்கள் எல்லாம் பலன் இல்லாமல் போய்விடுமே, என்னை செய்வது வேதனையில் நான். எரிகிற நெருப்பில் என்னை ஊற்றியது போல அவ்வளவு நேரமும் வராத புதூர் பஸ் வந்து கொண்டிருந்தது. வேண்டா வெறுப்பாக போய் ஏறினேன்.
“புதூருக்கு ஒரு டிக்கெட்” நடத்துனரிடம் கேட்டேன்.
“முன்னாடி போங்க சார்.. தாரேன்..” என்றார்.
வெறுப்போடு முன்னால் போனேன். அங்கே வண்டி சூட்டில் அனல் வருவதற்கு பதில் தென்றல் வந்து கொண்டிருந்தது. என்னை தவம் செய்தேனோ நான் மீண்டும் அந்த தேவதையை காண. ஆமாம் பேருந்து நிறுத்தத்தில் பார்த்த அதே பெண் பஸ்ஸில் முன்னாள் நின்று கொண்டிருந்தாள். அவள் அருகில் செல்லலாம் என பார்த்தால் உள்ளே ஒரே கூட்டம்.
முண்டியடித்து போகலாம் என நினைத்தால் நடத்துனர் “சார்.. எங்கே போகணும்..?” என கேட்டார்.
காசு கொடுத்து டிக்கெட் வாங்கி விட்டு முன்னாள் பார்த்தேன். அவளும் புதூருக்குதான் டிக்கெட் எடுத்தாள். மனதிலே ஆனந்தம். அவளை நெருங்கி கொஞ்சம் தடவலாம் என அருகில் சென்ற போது காலியாக கிடந்த இருக்கையில் போய் அமர்ந்து விட்டாள்.
கண்ணுக்கெட்டியது கைக்கு எட்டவில்லையே என்ற ஆதங்கம். முன்னாள் சென்று அவளை பார்த்தேன். அவள் ஓரக் கண்ணால் என்னை பார்ப்பது தெரிந்தது. எனவே விடாமல் யாரும் பார்க்காமல் அவளை பார்த்து கொண்டிருந்தேன். அவளும் அவ்வப்போது நேராகவும் ஓரக் கண்ணாலும் என்னை பார்த்து கொண்டே வந்தாள். இதற்குள் புதூர் வர பாதி மனதுடன் இறங்கினேன்.
