రైతు బజార్ లో కూరగాయలు కొంటున్న ప్రమీల, తననూ ఎవరో తదేకంగా చూస్తున్నారనిపించి, అటూ ఇటూ గమనించింది. ఆమె అనుమానం నిజమే. ఒక పదిహేడూ,పద్దెనిమిదేళ్ళ అబ్బాయి ఆమెని తినేసేట్టు చూస్తున్నాడు.
అతను అలా చూస్తుంటే, చాలా ఇబ్బందిగా అనిపించింది ఆమెకి. ఎందుకంటే, ఆమె కొడుకు కూడా అదే వయసులో ఉంటాడు. అంతలోనే ఒక అనుమానం. ఈ కుర్రాడు తనని చూస్తున్నట్టుగానే, తన కొడుకు మరో ఆంటీని ఇలాగే చూస్తాడా! అని. అంతలోనే మరో అనుమానం. ‘ఇంట్లో ఉన్నప్పుడు తను పైట విషయంలో చాలా నిర్లక్ష్యంగా ఉంటుంది. అసలే తనవి పెద్దగా ఉంటాయి. ఎంత దాచుకున్నా, జాకెట్ నుండి బయటకి దూకడానికి రెడీగా ఉంటాయి. కొంపతీసి తన కొడుకు కూడా వీడిలాగే.’ అని ఆలోచిస్తూ ఉండగా..
“ఏంటే! ఏదో ఆలోచిస్తున్నావూ!?” అంది ఆమె కూడా వచ్చిన స్నేహితురాలు కవిత. ప్రమీల ఆమెకి ఆ కుర్రాడిని కళ్ళతోనే చూపించి, “వాడు నన్ను తినేసేటట్టు చూస్తున్నాడే.” అంది. కవిత నవ్వి, “అలా ఎవరో ఒకరు చూస్తూ ఉండడం సహజమే కదే..” అంది. “అది కాదే, నాది వాడి అమ్మ వయసు. నన్ను చూస్తున్నట్టుగానే, వాడి అమ్మను కూడా అలాగే చూస్తాడా?” అంది ప్రమీల. “చూస్తే చూడొచ్చు..ఆ వయసు అలాంటిదీ..” అంటూ ముందుకు కదిలింది కవిత. ప్రమీల ఆమె పక్కనే నడుస్తూ, “అది కాదే, మా రవిది కూడా అదే వయసు. వాడు కూడా నన్నూ..” అంటూ ఆపేసింది.
