இரவு மணி பதினொன்று. நகரத்துக்கு ஒதுக்குப்புறமான அந்த சாலை தன் மேல் படர்ந்திருந்த லைட்வெளிச்சத்தை கொஞ்சம் கொஞ்சமாய்த் இழக்க ஆரம்பித்திருந்தது. சாலையில் ஒரிரு வாகனங்களேஅதுவும் மணிக்கு நூறு கிலோமீட்டர்கள் என்னும் வேகத்தில் பாய்ந்து கொண்டிருந்தன. என்னுடையடயோட்டா காரை தனியாக ஓட்டிக் கொண்டிருந்தேன். குளிர் காற்று வேக வேகமாக முகத்தில்மோதியக்கொண்டிருந்தது. காரில் சிவாஜி பாடல் அலறிக்கொண்டிருந்தது.
ஒ என்னை பற்றி சொல்ல மறந்திட்டேனா. நான் சபிதா. சாதாரண அழகைவிட அழகு கூடியவள். எனதுஅழகான முகத்தை விட 34 D முன்னழகும் எடுப்பான குடம் போன்ற பின்னழகும் பார்த்த ஒருவரைமறுமுறை பார்க்க வைக்கும். என்னடா இவ்வளவு அழகான பெண் இந்த இரவு நேரத்தில் தனியாகபோகிறாளே பயம் இல்லையா என்று பார்க்கிறீங்களா.. நிச்சயமாக இல்லைங்க என்னா நான் இப்போதுபோவதே எங்கேயாவது காரை மோதி தற்கொலை செய்துகொள்ளவதற்காக. என் தற்கொலைஎண்ணத்துக்கான காரணத்தை அப்புறம் சொல்கிறேன். ஏன்னா என் காரை யாரோ கை காட்டி லிப்டுக்காகநிறுத்துகிறார்கள். காரின் வேகத்தை குறைத்து அவன் அருகே காரை நிறுத்தினேன். அவனுக்கு மிஞ்சிப்போனால் 23 வயது இருக்கும் என்று தோன்றியது. கறுப்பு ஜீன்ஸ் வெள்ளை சேட் இன்பன்னி, தலை மயிரைகிராப்ட் செய்து சினிமா ஹீரோ சூர்யாவை ஞாபகப்படுத்தினான். தான் வந்த பைக்கில் பெற்றோல்தீர்ந்துவிட்டதாகவும் தன்னை ஏதாவது அருகில் இருக்கும் பெற்றோல் நிரப்பும் கடையில் இறக்கிவிடமுடியுமா என லிப்ட் கேட்டான். சரிபோறதான் போறோம் ஒருவனுக்கு உதவிவிட்டு போவேமே என்றநினைப்பில் சரி என தலையாட்டி அவனையும் காரில் ஏற்றிக்கொண்டேன். சில நிமிடங்கள் அமைதியாககழிய அவனே பேச்சை தொடக்கினான்.
