“நானும் kooட வரவா டீச்சர்..?”
நான் கேட்டதும் டீச்சர் திரும்பி என்னை பார்த்தாள். சிநேஹமாய் ஒரு punனகை வீசினாள். சிரிக்கும்போது அவளுடைய கன்னத்தில் குழி விழுவது அவள் முகத்துக்கு தனி வசீகரத்தை தந்தது.
“வாடா.. க்ளாஸ் எல்லாம் முடிஞ்சதா?”
“முடிஞ்சது டீச்சர். வீட்டுக்குத்தான் போறேன். நீங்களும் வீட்டுக்குத்தானே?”
“ஆமாண்டா..”
“மூணு நாள் லீவு. vooருக்கு போறீங்களா டீச்சர்?”
“ம்ம்ம்ஹ்ஹ்ஹ்ம் !! இல்லைடா.. மூணு நாளும் இங்கதான்“
டீச்சர் ஒரு பெருமூச்சு விட்டுவிட்டு சொன்னாள். அவள் முகத்தில் இருந்து சிறிது நேரம் காணாமல் போய் இருந்த சோகம், இப்போது மீண்டும் வந்திருந்தது. பிடிக்காத எதையோ நினைத்து நினைத்து மருகுபவள் போல தெரிந்தாள். எனக்கு டீச்சரை பார்க்க பாவமாக இருந்தது. எந்த நேரமும் சிரித்த முகத்துடன் இருப்பவளுக்கு என்ன ஆயிற்று? இரண்டு வாரமாக அவள் முகம் பொலிவில்லாமல், சோக உணர்ச்சிகளின் kooடாரமாய் ஏன் மாறிப் போனது? எனக்கு டீச்சரை மிகவும் பிடிக்கும். அவள் அப்படி சோகமாய் இருப்பது என் மனதை உறுத்தியது. என்ன காரணம் என்று கேட்டுவிடலாம் என நான் முடிவு செய்தேன்.
“என்ன ஆச்சு டீச்சர்? ஏன் ஒரு மாதிரி ஆகிட்டீங்க?”
“ஒன்னும் இல்லையே !!! நான் எப்போவும் போலதான் இருக்கேன்“
“இல்லை. நல்லா சிரிச்சு பேசிக்கிட்டு இருந்தீங்க.. நான் வீட்டைப் பத்தி கேட்டதும் உங்க முகம் மாறிருச்சு“
“அப்படிலாம் ஒன்னும் இல்லைடா.. நான் சிரிச்சுக்கிட்டுத்தான் இருக்கேன்” டீச்சர் சொல்லிவிட்டு போலியாக சிரிக்க முயன்றாள்.
“பொய் சொல்லாதீங்க டீச்சர். நான் உங்களை கவனிச்சுக்கிட்டுத்தான் இருக்கேன். ரெண்டு வாரமா நீங்க சரியில்லை. எப்போவும் சோகமாவே இருக்கீங்க. எந்த நேரமும் உங்க முகம் வாடிப்போயே இருக்கு. என்ன ஆச்சு டீச்சர் உங்களுக்கு? ஏன் இப்படி இருக்கீங்க?”
டீச்சர் முகத்தில் இப்போது லேசான அதிர்ச்சி தெரிந்தது. நான் இந்த அளவு அவளை நுணுக்கமாக கவனித்து இருப்பேன் என்று அவள் எதிர் பார்க்கவில்லை போலும். என்ன பதில் சொல்வது என்று திணறினாள். முகத்தில் ஒரு வித குழப்பம் நெளிந்தது.
“ச்சே.. ச்சே.. நீ சொல்ற மாதிரிலாம் ஒன்னும் இல்லைடா.. நான் நார்மலாதான் இருக்கேன்“
