தீபா தேர்வு எழுதிக் கொண்டிருந்தாள். அன்று கணிதத்தேர்வு. அனைவருக்கும் வினாத்தாள்கொடுக்கப்பட்டது. அவள் கணிதத்தில் கொஞ்சம் ‘வீக்’. இது வரை எழுதிய தேர்வுகளில் நாற்பது மார்க்கைதாண்டியதில்லை.
இன்று அவள் எழுதுகின்றது முக்கியமான தேர்வானதால், அவளுக்குள் தான் பாஸ் ஆவாளோ என்ற பயம்.ஆகவே அன்று காலையில், தீப்பெட்டி அளவிலான ஒரு சின்ன துண்டு காகிதத்தில் சில கணித சூத்திரங்களைஎழுதி தன் காலுறைக்குள் மறைத்து வைத்திருந்தாள். தேர்வை கண்காணித்து கொண்டிருந்த ஆசிரியர்பாண்டியன், தன்னுடைய மேஜையில் அமர்ந்ததும், மெதுவாக அந்த பிட்டுத் தாளை எடுத்து தன்வினாத்தாளினடியே வைத்துக் கொண்டாள்.
அந்த அழகான பிகர், தன்னுடைய தலையை பரீட்சை தாளின் மேல் கவிழ்த்தி மும்முரமாய்எழுதிக்கொண்டிருக்க, தனக்கு பின்னால் வந்து நின்றுகொண்டிருந்த பாண்டியன் சாரை கவனிக்கவில்லை.திடீரென ஒரு கை வந்து அந்த துண்டுத்தாளை எடுக்க, அவளுடைய கண்கள் அச்சத்தால் அகல விரிந்தது.
“பரீட்சை முடிந்தும், என்னை வந்து பார்” என்ற பாண்டியன் அந்த துண்டு சீட்டுடன் கடந்து சென்றார். சுற்றிஇருந்த மாணவர்கள் எவரும் இதை கவனிக்க கூட இல்லை. கண் இமைக்கும் நேரத்திற்குள் எல்லாம் நடந்துமுடிந்திருந்தது.
பரீட்சை முடிந்து அனைவரும் வெளியே சென்றதும், தீபாபாண்டியன் சாரின் அறையில் நின்றுகொண்டிருந்தாள்.
“சாரி சார். தெரியாமல் செஞ்சுட்டேன்….. இந்த ஒரு தடவை என்னை விட்டுவிடுங்கள் ப்ளீஸ்..”
“நீ என்ன செஞ்ச? புரியும்படி சொல்” என்று அதட்டினார் பாண்டியன்.
“நான் பரிட்சையில் பிட் அடித்து விட்டேன் சார்.. என்னை மன்னித்து விடுங்கள்”
“நீ என் கணிதத் தேர்வில் பிட் அடித்தாய்… இல்லையா தீபா?”
“ஆமா” என்றாள் மெல்லிய குரலில்.
பாண்டியன் உடனே தன் மேஜையில் உள்ள டிராயரை திறந்து ஒரு சின்ன வாக்மேனை எடுத்தார். அதில்உள்ள கேசட்டை ரிவைன்டு செய்து பின் PLAY பட்டனை அழுத்தினார். தீபாவின் தன் தவறை ஒப்புக்கொண்டகுரல் அந்த அறை எங்கும் ஒலித்தது.
