ஆனால், அவளது இரண்டு கைகளும் சுறுசுறுப்பாக இயங்கியபடியே லலிதாவின் புழையிலும் சூத்திலும் தொடர்ந்து விளையாடிக்கொண்டிருந்தன. “ஊஹ்ஹ்ஹ்! வந்திரிச்சுடீ!” லலிதா படுக்கையில் வளைந்து நெளிந்து உடலை முன்னோக்கித் தள்ளினாள். இதழ்களைக் கடித்துக்கொண்டு உரக்க முனகினாள். கடுத்த காம்புகள் விடைத்து நிற்க, கொழுத்த முலைகள் குலுங்க அவளது உடல் இன்பப்பெருக்கை நெருங்கியபடி துள்ளித்துடித்தது. அவளது புழையிலிருந்து இன்பநீரூற்று வெளிப்பட்டபோது, அவள் கட்டுப்பாட்டை முற்றும் இழந்துவிட்டவளாக, அவளது உடல் அதிரடிவேகத்தில் குலுங்கிச் சிலிர்த்தது. காவேரியின் முகத்தின் மீது தனது காமத்திரவம் பீச்சியடித்ததை அவள் உணர்ந்து ஒரு கணம் கூசினாள். காவேரி சற்றும் தயக்கமின்றி சினேகிதியின் இன்பரசத்தை உண்டுகளித்தாள். பிறகு, அவளது நாக்கு மீண்டும் லலிதாவின் புழைக்குள்ளே நுழைந்து கொண்டு துழாவ ஆரம்பித்தது. சினேகிதியின் உடல் முழுக்கக் குலுங்கி அடங்கும்வரையிலும் காவேரி நிறுத்தவேயில்லை.
“யெம்மாடியோ!” என்று லலிதா பெருமூச்செரிந்தபடியே தன் அன்புத்தோழியைப் பெருமிதத்தோடு பார்த்தாள். “அமர்க்களம் பண்ணிட்டே காவேரி! உனக்கு இன்னிக்கு என்னவோ ஆயிடுச்சு! என்ன விஷயம்?” “வேறென்ன? ஒரே குறுகுறுப்புத்தான்,” என்றாள் காவேரி. “வாயேன், என்னையும் கொஞ்சம் நக்கி விடேன்.” காவேரி அப்படியே தரையில் மல்லாந்து படுத்துக்கொண்டு, தனது கால்களை அகலவிரித்துக்கொண்டாள். “அடியேய்! செமத்தியா ஒழுகியிருக்குடீ உனக்கு,” என்றாள் லலிதா. தரையில் இறங்கியவள், காவேரியின் கால்களுக்கு நடுவே ஊர்ந்தாள். சினேகிதியின் புழையை ஆச்சரியத்துடன் பார்த்தாள். ஒரு புழை இவ்வளவு ஈரமாகவும் இருக்க முடியுமா? மயிர்படர்ந்திருந்த காவேரியின் புழையில் நுரைபொங்கியது போலிருந்தது. அதிலிருந்து ஒழுகியிருந்த நீரால், காவேரியின் தொடைகளும் முன்னை விட அதிகமாகப் பளபளத்துக்கொண்டிருந்தன. இந்த வீடெங்கும் காவேரியின் புழையின் நெடி வீசுவதில் ஆச்சரியப்படுவதற்கு ஒன்றும் இல்லை என்று எண்ணிக்கொண்டாள் காவேரி.
அதிலும், காவேரியின் மொட்டு வலுக்கட்டாயமாக அவளது புழையுதடுகளிலிருந்து விடுபட்டு எழும்பி நிற்பதைப் பார்த்த லலிதாவால், தான் காண்பதையே நம்ப முடியவில்லை. “நக்குடீ!” என்று கிசுகிசுத்தாள் காவேரி. அவளது கைகள் கீழிறங்கி அவள் புழையுதடுகளைப் பிரித்து விரித்துக் காட்டின. லலிதாவின் கைகள் தரைக்கும் காவேரியின் உடலுக்கும் இடையே சென்று, காவேரியின் வாளிப்பான குண்டிக்கோளங்களைப் பிடித்துக்கொண்டன. பிறகு, லலிதாவின் தலை தாழ்ந்து காவேரியின் புழையின் மீது இதழ்களைப் பதித்தாள். முதலில் காவேரி தனது மொட்டை உறுஞ்சுவதையே விரும்புவாள் என்பதை ஊகித்தபின்னும், லலிதாவுக்கு காவேரியின் புழையில் ஒழுகிக்கொண்டிருந்த திரவத்தை நக்கிச் சுவைக்க வேண்டும் போலிருந்தது. காவேரியின் புழைக்குள்ளே தனது நாக்கைத் துருத்திய லலிதா, அதில் வடிந்து கொண்டிருந்த காமரசத்தைப் பருகத் தொடங்கினாள். எவ்வளவு பருகியும் காவேரியின் புழையிலிருந்து வெளிவந்து கொண்டிருந்த நீரூற்று நிற்கவே நிற்காது போலிருந்தது. இறுதியாக, காவேரியின் மொட்டை இதழ்களால் கவ்விய லலிதா அதை இழுத்து உறிஞ்சியதும், காவேரி தரையில் போட்ட மீனாய்த் தத்தளித்தாள். லலிதாவின் உதடுகளுக்கு இடையே அழுந்தியிருந்த காவேரியின் மொட்டு மென்மேலும் விடைத்தது. அதே சமயம் காவேரியின் உடலில் நாடிநரம்புகளெலாம் முறுக்கேற, அவளது உடல் இறுகி, குலுங்கித் தளர்ந்தது. ஒரு கையை சினேகிதியின் குண்டியிலிருந்து அகற்றி, இரண்டு விரல்களை காவேரியின் புழையில் நுழைத்த லலிதா அதை வேகவேகமாக இயக்கவே, கட்டுப்படுத்த முடியாத நிலையில் ஒரு அபாரமான இன்பப்பெருக்கு ஏற்பட்டு காவேரி அலறினாள். லலிதாவின் முகம் குளிப்பாட்டப்பட்டது போலானது. அவளது வாய்க்குள்ளே சினேகிதியின் காமரசம் நிரம்பி வழிந்தது.
தொடர்ந்து லலிதாவின் விரல்களும் நாக்கும் இயங்கிக்கொண்டேயிருக்க, காவேரியின் கண்கள் இருண்டன. அவளது இன்பப்பெருக்கு ஆயுள்வரைக்கும் நீடிப்பது போலிருந்தது. அதன் வெள்ளோட்டத்தில் நனைந்து கொண்டிருந்த லலிதாவின் மனதில் ஒரு வித்தியாசமான, விபரீதமான எண்ணம் தோன்றியது. இன்று மனோ கல்லூரியிலிருந்து திரும்பியதும், தனது திட்டத்திற்கு முழுவடிவம் கொடுத்து விட வேண்டியது தான் என்று எண்ணியபடியே, காவேரியின் காமத்திரவத்தை அவள் அள்ளி அள்ளிப் பருகினாள். “மனோ,”லலிதா கிசுகிசுத்தாள். “இவ்வளவு பெரிய பூலுக்கு நான் ஒருத்தி போதுமா? வேறே எவளையாவது போடணுமுன்னு ஆசைப்பட்டதுண்டா?” “ஊஹும்,” என்றவாறே மனோ காப்பியைப் பருகினான். காவேரியின் வீட்டிலிருந்து திரும்பிய லலிதாவின் கூதியில் இன்னும் சினேகிதியின் இம்சையின் விளைவாக சிறிது வலி மிச்சமிருந்தது. மகன் நாற்காலியில் காப்பி அருந்திக்கொண்டிருக்க, லலிதா தரையில் மண்டியிட்டபடி, அவனது பேண்ட்டிலிருந்து விடுவிக்கப்பட்ட சுண்ணியைத் தன் வாயில் வைத்து ஊம்பிக்கொண்டிருந்தாள்.
“அப்பாடியோ, எவ்வளவு பெருசு,” என்று மகனின் சுண்ணியை மெச்சியவாறே குலுக்கினாள் லலிதா. “அப்படியே இதை நீ வேறே யாருக்காவது கொடுத்தாலும் நான் வருத்தப்பட மாட்டேன். ஆனா, என்னை மட்டும் மறக்காம இருக்கணும்.” “எனக்கு நீ ஒருத்தியே போதும்,” என்றான் மனோ. லலிதா மீண்டும் அவனது சுண்ணியை வாய்க்குள்ளே இழுத்து ஊம்பத்தொடங்கினாள். அதை அவள் ஒருவழியாக விடுவித்தபோது, அது பளபளத்துக்கொண்டிருந்தது. “ஒண்ணு கேட்கட்டுமா?” லலிதா மகனை ஓரக்கண்ணால் பார்த்தவாறே அவனது சுண்ணியைக் குலுக்கி விட்டாள். “இதாலே என்னோட சினேகிதி காவேரியைப் போட்டுத் தள்ளணுமுன்னு நீ என்னிக்காவது ஆசைப்பட்டிருக்கியா?” மனோவின் சுண்ணி விருட்டென்று துடிதுடித்தது போலிருந்தது. கலகலவென்று சிரித்தபடியே லலிதா தொடர்ந்து குலுக்கினாள். அவளுக்குத் தெரியும், காவேரியின் முலைகளை திருட்டுத் தனமாக மனோ பார்த்து ரசித்ததை அவளே பலமுறை கவனித்திருந்தாள். “சுரேஷோட அம்மாவையா…?” மனோவின் குரலில் பாசாங்கு தெரிந்தது. “டேய், எனக்குத் தெரியும்,” என்று சிரித்தாள் லலிதா. “உனக்கு அவளைப் போடணுமுன்னு ஆசையிருக்குன்னு. எனக்குப் பொறாமையா இருக்குடா. உன்னோட இந்தக் குண்டாந்தடியாலே என்னோட நெருங்கிய சினேகிதியை நீ…..” சொல்ல வந்ததை முழுமையாகச் சொல்லாமல், லலிதா மகனின் சுண்ணியை மீண்டும் ஊம்பத் தொடங்கினாள்.
இம்முறை அவள் சற்று அழுத்தமாகவே ஊம்பி, நாக்கால் அவனது சுண்ணியின் நுனியை வருடினாள். “ஓவ்!” மனோவுக்குக் காப்பியருந்துவது சிரமமாக இருந்தது. “செமத்தியா ஊம்பறேம்மா…” “யாரு கண்டா, காவேரி என்னை விட நல்லா ஊம்புவாளோ என்னமோ?” மீண்டும் மகனின் சுண்ணியை வாயிலிருந்து விடுவித்த லலிதா கூறினாள்.”மனோ, உனக்கு இஷ்டமிருந்தா அவளை நீ போடலாம். எவ்வளவு வேண்ணாலும் போடலாம். நான் வருத்தப்பட மாட்டேன்.” “அதெல்லாம் சரிதான்,” என்று இழுத்தான் மனோ. “அவங்களுக்கு இஷ்டமிருக்கணுமே?” “இருக்குமுண்ணு தோணுது,” என்று கண் சிமிட்டினாள் லலிதா. “நாங்க ரெண்டு பேரும் சினேகிதிங்க.” ஒரு கணம் அவள் தானும் காவேரியும் வைத்துக்கொண்டிருந்த உறவுபற்றிக் கூறலாமா என்று கூட எண்ணினாள். ஆனால், இப்போதைக்கு அது தேவையில்லை என்று முடிவு செய்தாள். “எங்களுக்குள்ளே பல ரகசியம் இருக்கு,” என்றாள் லலிதா. “ஒண்ணு மட்டும் சொல்றேன். அவளுக்கு இருக்கிற வெறியிலே கண்டிப்பா உன் கிட்டே ஓள் வாங்குவா.” அம்மா கொடுத்த தகவல் மனோவின் மனதில் புதுக்கிளர்ச்சியை ஏற்படுத்தியது என்றபோதிலும்,”நான் இதை எப்படி ஆரம்பிக்கிறதும்மா?” என்று கேட்டான். “இதைக் கூடவா ஒரு அம்மா புள்ளைக்கு சொல்லிக்கொடுக்கணும்?” என்று சிரித்தாள் லலிதா. “நாளைக்கு காலேஜிலேருந்து வந்ததும் ஒரு தடவை அவளைப் போய் சந்திச்சிட்டு வாயேன். ஏதாவது காரணத்தைச் சொல்லி, ஒரு தடவை அவளைப் பார்த்திட்டு வா.” “அதெல்லாம்…..” “பொறுடா! அவளுக்கு லேசா முதுகுவலி இருக்கு! நீ தான் பிசியோதெரபி படிக்கிறியே? நான் அனுப்பினதா சொல்லி போய்ப் பாரு!” மனோ ஆமோதிப்பது போலத் தலையசைத்தான். “அவளை மட்டும் பிளவுஸைக் கழட்ட வைச்சிரு, அப்புறம் மத்ததெல்லாம் தானா நடக்கும்.” அம்மா சொன்ன திட்டத்தைக் குறித்துக் கற்பனை செய்தபோதே, மனோவுக்கு எழுச்சி அதிகமானது. காவேரி! அவனது நெடுநாள் கனவு! “சரி, இப்போதைக்கு இவ்வளவு தான்,” என்று எழ முயன்ற லலிதாவை இழுத்தான் மனோ. “என்னம்மா அரைகுறையா? வா பெட்ரூமுக்குப் போகலாம்.” “இல்லடா செல்லம்! அம்மாக்கு உடம்பெல்லாம் வலிக்குது,” என்று உதட்டைக் கடித்துக்கொண்டாள். “ராத்திரி வச்சுக்கலாம் சரியா?” “சும்மா அலட்டிக்காதேம்மா, வா,” என்று லலிதாவை இழுத்துக்கொண்டு போய் படுக்கையில் தள்ளிய மனோ உடைகளைக் களைந்தான். “மனோ, உண்மையிலேயே எனக்கு….” என்று அவள் கூறுவதற்குள்ளாகவே, அவளது இதழ்களில் மகனின் உதடுகள் அழுந்தின.
அவளது முலைகளை அவனது கைகள் பிடித்து இறுக்கின. அவனது வலுவில் அவள் செயலற்றுப்படுத்திருக்க மனோவின் விரல்கள் சுறுசுறுப்பாக அவளது ஆடைகளைக் களைந்தன. காலையில் மகனோடும், மதியத்தில் சினேகிதியோடும் ஆடிய ஆட்டத்தில் உடல் களைத்திருந்த லலிதா வேறு வழியின்றி மகனுக்கு இடமளித்தாள். அவனது இச்சை தீர்ந்தபோது, வெளியே இருட்டியிருந்தது. படுக்கையிலிருந்து எழவும் முடியாமல் அவள் எழுந்தபோது, கால்களுக்குக் கீழே தரை நழுவுவது போலிருந்தது. எத்தனை தடவை, எந்தெந்த நிலையில் தன்னை மகன் மிருகத்தனமாக அனுபவித்தான் என்ற எண்ணிக்கையும் அவளுக்கு நினைவில் இருக்கவில்லை. செய்வதையெல்லாம் செய்துவிட்டு, தலையணையைக் கட்டிக்கொண்டு அயர்ந்து உறங்கிய மகனைக் கண்டதும் முதல் முறையாக அவளுக்கு ஒரு சலிப்பும் கோபமும் ஏற்பட்டது. நல்ல வேளை, நாளை இன்னேரம் அவன் காவேரியோடு இருப்பான்! கொஞ்சம் ஓய்வு கிடைக்கும் என்று மனதுக்குள் எண்ணத் தொடங்கினாள். மறுநாள் மாலை! லலிதாவும் அவன் மனோவும் தீட்டியிருந்த திட்டம் குறித்து அறிந்திருக்க வாய்ப்பில்லாத நிலையில், காவேரி அண்மைக்காலம் போலவே அன்றும் தத்தளித்துக்கொண்டிருந்தாள். “சுரேஷ்!சுரேஷ்!” என்று அவளது உதடுகள் முணுமுணுத்துக்கொண்டிருந்தன. டிவியில் குறிக்கோளின்றி ஏதோ ஒரு தொடர் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. வேனலுக்கு பயந்து வெறும் நைட்டி மாத்திரமே அணிந்தபடி அவள் கூதியில் ஏற்பட்டிருந்த ஈரத்தில் குமுறிக்கொண்டிருந்தாள்.
இன்று சுரேஷ் வரமாட்டான் என்பது வேறு அவளை உறுத்திக் கொண்டிருந்தது. கல்லூரியில் நடைபெறுகிற விழாவுக்கான ஒத்திகைகளில் பங்கேற்கிறானாம். அதுவும் ஒரு விதத்தில் நல்லது. தனக்கும் சுரேஷுக்கும் இடையே நடந்தேறிய இந்த சல்லாப நாடகங்களிலிருந்து அவனது கவனம் திரும்புவது தான் அவனுக்கு நல்லது. அன்று காலை நடந்தேறிய காமவிளையாட்டுக்களுக்குப் பிறகு, இனியொருமுறை சுரேஷிடம் ஓள்வாங்கக் கூடாது என்று அவள் முடிவு செய்திருந்தாள். நல்ல வேளை, இன்றிரவு சுரேஷ் வீட்டில் இருக்க மாட்டான். ஆனால், அவனை மனதில் எண்ணிக் கற்பனை செய்தபடியே புழையில் விரல்போடுவதை எப்படி நிறுத்த முடியும்? “ஐயோ, எனக்கு ஏன் இப்படி ஆகுது?” என்று நொந்து கொண்டிருந்தாள் காவேரி. அந்த நேரம் பார்த்து அழைப்பு மணி ஒலித்தது. அரக்கப் பரக்க ஆடைகளைச் சரிசெய்து கொண்டபடி கதவைத் திறந்தாள் காவேரி.
மனோ! “ஹாய் ஆன்ட்டி!” “ஹாய் மனோ! உள்ளே வா!” மனோ எத்தனை நாட்களுக்குப் பிறகு வந்திருக்கிறான் என்று எண்ணி அவனை வியப்போடு பார்த்தாள். “என்ன மனோ, அத்தி பூத்த மாதிரி…?” மனோ முதலில் சற்று மென்று விழுங்கிவிட்டு,” உங்களுக்கு உடம்புவலின்னு அம்மா சொன்னாங்க! நான் பிசியோதெரபி படிக்கிறதுனாலே உங்களுக்கு ஏதாச்சும் உதவி செய்ய முடியுமான்னு கேட்டாங்க. அதான் வந்தேன்.” உண்மைதான்! காவேரிக்கு மன உளைச்சல் காரணமாகவோ என்னவோ, அடிக்கடி உடல்வலி ஏற்படுவதை ஒரு முறை லலிதவிடம் சொல்லியிருந்தாள். ஆனால், அவளுக்குத் தேவையான சிகிச்சையை மனோவால் வழங்க முடியுமா? அமைதி நிலவிய ஓரிரு கணங்களைப் பயன்படுத்தியபடி காவேரி மனோவின் முகத்தை ஏறிட்டாள். சுரேஷைப் போலவே கண்ணுக்கு அழகான இளைஞன். ஆனால், இவன் முன்பு உடைகளைக் களைந்து நிற்க நேரிட்டால், அது சரியாக இருக்குமா? ஆனாலும், அவன் வருவதற்கு முன்னர் அவளை ஆட்கொண்டிருந்த காம இச்சை, சினேகிதியின் மகனுக்குத் தனது நிர்வாணத்தைக் காட்டுவதில் ஒன்றும் பெரிய தவறில்லை என்று அவளை உற்சாகப்படுத்தியது. “எனக்குத் தெரியாமப்போச்சே,” என்று உண்மையிலே வியந்தாள் காவேரி. “சோபாவிலே உட்காரு! நான் கூப்பிட்டதுக்கப்புறம் உள்ளே வா”. மனோ உட்கார்ந்து கொள்ள,காவேரி படுக்கையறைக்குள்ளே நுழைந்து, நைட்டியைக் கழற்றிவிட்டுக் கண்ணாடியில் தெரிந்த தனது பிம்பத்தைப் பார்த்துக்கொண்டாள். அவளது பருத்த முலைகளின் காம்புகள் அபாரமாக விடைத்து எழும்பி நின்று கொண்டிருந்தன.
சுரேஷை இனியும் கெடுக்க விரும்பாததால், அவள் மனோவை மயக்க விரும்பினாளா? அல்லது சுரேஷ் இன்று வரமாட்டான் என்ற தைரியத்தில் மனோவின் இளமையை அனுபவிக்க விரும்பினாளா? அவளுக்கு இருந்த குறுகுறுப்பில் மனோவுக்குப் பதிலாக எவன் வந்திருந்தாலும் அவனுக்குத் தன்னை வழங்கியிருப்பாளா? லலிதா மோப்பம் பிடித்தது போல, மனோவும் தனது புழையொழுக்கின் நெடியைக் கண்டுபிடித்திருப்பானா? இந்தக் கேள்விகளுக்கு காவேரியிடம் உடனடி விடைகள் இருக்கவில்லை. ஒரு டவலை மட்டும் எடுத்துக்கொண்டு கட்டிலில் குப்புறப்படுத்தாள். அவளது முலைகள் மெத்தையோடு மெத்தையாய் நசுங்கின. அவளது உடல் உள்ளபடியே வலித்துக்கொண்டுதானிருந்தன. இரண்டு நாட்களாக லலிதாவிடமும், சுரேஷிடமும் வாங்கிய செமத்தியான ஓள் தான் காரணமாக இருக்க வேண்டும். தனது குண்டியை மட்டும் டவலால் மறைத்துக்கொண்டு மனோவை அழைத்தாள். “மனோ, உள்ளே வரலாம்!” மனோ அறைக்குள் நுழைவதை அவள் புரிந்து கொண்டாள். வந்தவுடன் அவனது கண்கள் நிச்சயமாக அவளது செழிப்பான உடலை ஒரு கணமாவது அளவெடுத்திருக்கும் என்று ஊகித்தாள்.
படுக்கையில் பிதுங்கிக்கொண்டிருந்த தனது முலைகளையும், அவளது வாளிப்பான தொடைகளையும் அவன் அவசியம் பார்த்து எச்சில் விழுங்கியிருப்பான் என்று எண்ணிக்கொண்டாள். எனவே, அவனது பேண்ட்டில் எழுச்சி கூடாரம் போல எழும்பியிருப்பதைப் பார்த்து அவள் பெரிதாக வியப்படையவில்லை. “ஆன்ட்டி..நான் பண்ணப் பண்ண எது நல்லாயிருக்குன்னு மட்டும் சொல்லுங்க,” என்று கூறியவாறே மனோ கட்டிலில் ஏறினான். அவனது வலுவான கைகள் தனது உடலின் தசைகளை அழுத்திப் பிடித்து மசாஜ் செய்ய ஆரம்பித்ததும், அவனை அனுமதித்தது தவறோ என்று ஒரு கணம் காவேரிக்குத் தோன்றாமல் இல்லை. அவனது கை அவளது உடலின் மீது விழுந்ததும், அவளது புழைக்குள்ளே யாரோ அடுப்பு மூட்டியது போலிருந்தது. அவன் வருவதற்கு முன்பிருந்தே அவளுக்கு ஏற்பட்டிருந்த வேட்கையில்,இன்னும் எவ்வளவு நேரம் தன்னால் கட்டுப்பாட்டோடு இருக்க முடியும் என்பதே அவளது குழப்பமாக இருந்தது. “இப்போ, கொஞ்சம் கீழ்ப்பக்கம்…” மனோவின் கைகள் இப்போது காவேரியின் முதுகில், கீழ்ப்பகுதியில் சிகிச்சையளித்துக்கொண்டிருந்தன. மெதுவாக முக்கியபடியே மெத்தையின் மீது தனது கூதியை வைத்து அமுக்கியபடி நெளிந்தாள் காவேரி. மனோவின் உள்ளங்கை மெதுவாக, காவேரியின் வலுவான, வாளிப்பான குண்டிக்கோளங்களின் மீது அழுந்தியபோது, அவளுக்கு மயிர்க்கூச்செரிந்தது. அவனது உள்ளங்கை அழுந்த அழுந்த அதன் அதிர்வுகள், அவளது புழையில் தென்படத்தொடங்கின.
அதற்கு மேலும் காமத்தைக் கட்டுப்படுத்த முடியாது என்பதை அவள் உணர்ந்திருந்தாள். “மனோ,” காவேரி தலையணையில் முகம்புதைத்தபடி பேசினாள். “எது நல்லாயிருக்குன்னு சொல்லச் சொன்னேல்லே? முதல்லே நீ சொல்லு! நீ பண்ணிட்டிருக்கிறது உனக்குப் புடிச்சிருக்கா?” “அது… ஆமா… புடிச்சிருக்குதான்,” என்று மழுப்பலாகக் கூறினான் மனோ. “சரி, என் உடம்பு புடிச்சிருக்கா?” மனோ பதில் கூறத் தயங்கினான். அவளது இடுப்பின் மீது அவன் அமர்ந்திருந்தபடியால், காவேரியின் குண்டிமீது ஏதோ விறைப்பாக அழுந்துவதை அவளால் உணரமுடிந்திருந்தது. “நல்லா மெயின்டெயின் பண்ணிட்டிருக்கீங்க ஆன்ட்டி,” என்றான் மனோ. “ஒரு ரகசியம்! லலிதா கிட்டே சொல்ல மாட்டியே?” அந்த அறையில் ஒரு இறுக்கமான பதற்றம் பற்றியெரிவது போலிருந்தது. மனோவின் கைகள் துணிச்சலாக,
டவலுக்குள்ளே நுழைந்து காவேரியின் குண்டியைத் தடவின. “சொல்லுங்க ஆன்ட்டி,” என்று முணுமுணுத்தான். “எந்த ரகசியமா இருந்தாலும் சரி, அம்மா கிட்டே சொல்ல மாட்டேன்.” “முதல்லே என்னை ஆன்ட்டி ஆன்ட்டின்னு கூப்பிடறதை நிறுத்து! காவேரின்னு பெயர் சொல்லிக்கூப்பிடு!” “சரி ஆன்..சரி காவேரி!” “குட் பாய்! இப்போ என் மேலிருந்து இறங்கு!” மனோ அப்படியே செய்தான். காவேரி அரைகுறையாகத் தனது உடலை மூடியிருந்த டவலை வீசி எறிந்து, தனது குண்டிக்கோளங்களை மனோவின் கண்களுக்கு விருந்தாக அளித்தாள்.
