திண்டுக்கல் பக்கத்து கிராமம் சொந்த ஊர்.ஊரிலேயே பெரிய குடும்பம் எங்கள் குடும்பம்தான்.பெரிய விவசாயத்தோடு வியாபாரமும் அதிகம் உள்ள குடும்பம்.திண்டுக்கல் -திருச்சி சாலையில் பெரிய தென்னந்தோப்பு எங்களுக்கு இருந்தது. அந்த தென்னத்தோப்பில் காவல் குடும்பம் கருப்பையாவின் குடும்பம் ,பெயர்தான் கருப்பாக இருக்கிறதே தவிற அங்கு எல்லோரும் நல்ல கலராக இருப்பார்கள். கருப்பையாவுக்கு இரண்டு மகள்கள்.
மூத்தவள் முத்தரசி…இளையவள் பானுமதி.மூத்த மகளை வெளியூரில் கட்டி கொடுத்துவிட்டு இளைய மகளை மட்டும் தன் கூட வைத்திருந்தார்.அவளை தன் சொந்த தங்கை மகனுக்கு கொடுக்க பேசி வைத்திருந்தார். நான் அன்பரசன் ,குடும்பத்தில் 3 வது மகன் .மூத்த இரண்டு அண்ணன்களும் மேல் நாட்டில் படித்து அங்கேயே செட்டில் ஆகி விட்டதால் என்னை உள்னாட்டிலேயே படிக்க வைத்தார்கள்.பரீச்சை வரும் நேரமெல்லாம் நான் படிக்க தேர்ந்தெடுக்கும் இடம் தென்னந்தோப்பு. அமைதியான சூழ்னிலை அழகான வானிலை இயற்கை அன்னையின் பராமரிப்பில் அந்த ரம்மியமான சூழலில் படிப்பு தானாகவே தலைக்கு ஏறும்.தென்னந்தோப்பின் நடுவில் ஒரு மாளிகை இருந்தது.ஆனால் நான் அதில் படிப்பது இல்லை.தோப்பின் உள்ளே ஒரு பெரிய சப்போட்டா கனி மரம் இருந்தது.அந்த மர நிழல்தான் என் பாட சாலை. நான் படிக்க வரும் நேரங்களில் இடையில் தாகம் தணிக்க இளனீர்,பதனீர் போன்றவை கருப்பையா எனக்கு தரும் பானம். அதை எனக்கு கொண்டு வந்து தரும் பாவை பானுமதி.எனது தாத்தாவும் தந்தையும் மிக கண்ணியமானவர்கள் ஆனதால் கருப்பையா என்னை முழுவதுமாக னம்பி தன் வயது வந்த மகளிடம் கொடுத்தனுப்ப தயங்க மாட்டார் ஆனால் பானுமதியோ அப்படி இல்லை .
